Analiza sygnałów mogących negatywnie wpływać na pracę łączy HDSL
Jak wiadomo sygnały telekomunikacyjne
występujące w sieciach kablowych mogą poprzez przeniki negatywnie wpływać na
pracę łączy cyfrowych HDSL. Stopień
oddziaływania tych sygnałów zależy między innymi od rodzaju ich widma. Warto
zatem zidentyfikować poszczególne sygnały przenoszone w abonenckiej sieci
telekomunikacyjnej analizując zajmowane przez nie pasma częstotliwości oraz
kształt ich widm.
Po przeprowadzeniu obserwacji wielu
linii wyróżniłem sygnały, które występują w nich najczęściej i realnie mogą
wpływać na stabilność pracy łączy HDSL. Dokonałem także ich podziału na:
§ sygnały
niskoczęstotliwościowe - sygnały dzwonienia 25 Hz i przydźwięk sieci 50Hz. oraz
ich harmoniczne.
§ sygnały pasma
telefonicznego - powstające podczas rozmów telefonicznych oraz transmisji
danych z wykorzystaniem modemów analogowych.
§
sygnały powyżej
pasma telefonicznego - powstające podczas pracy urządzeń ISDN, PCM oraz innych
HDSL-i.
Poniżej zostały zamieszczone oscylogramy
przedstawiające kształty widm oraz zakresy częstotliwości poszczególnych
rodzajów sygnałów telekomunikacyjnych.
Sygnał 25Hz i 50Hz wraz z
harmonicznymi zaobserwowany na linii o pogorszonej izolacji żył względem ziemi.
Widmo sygnału modemu analogowego (bez
uśredniania)
Widmo sygnału modemu ISDN.
Widmo sygnału abonenckiego urządzenia PCM-4
Widna sygnał HDSL - CAP64
Widna sygnał HDSL - 2B1Q
Jak widać na przedstawionych
oscylogramach zarejestrowane sygnały w wielu przypadkach mają widma o dużej
gęstości mocy a ich częstotliwości pokrywają się z zakresem pracy urządzeń
HDSL.
Analiza parametrów torów transmisyjnych
oraz zjawisk w nich występujących stanowi punkt wyjścia bo badań i pomiarów.
Pomiary zostały ukierunkowane na zbadanie, które z
parametrów elektrycznych i transmisyjnych toru w największym stopniu decydują o
możliwości wykorzystania go jako linii cyfrowej HDSL. Opierając się na
wcześniejszym rozdziale poświęconym analizie elektrycznych i transmisyjnych
parametrów torów miedzianych oraz na własnych czysto praktycznych
doświadczeniach za najważniejsze uznałem realizację pomiarów:
·
rezystancji
pętli
·
rezystancji
izolacji żył
·
tłumienności
toru
·
przeników i
zakłóceń
W celu określenia dopuszczalnych wartości
poszczególnych parametrów założyłem następujący program badań i pomiarów:
·
Badanie
podstawowych granicznych parametrów elektrycznych linii
·
Pomiar
dopuszczalnej rezystancji pętli
·
Pomiar
dopuszczalnej rezystancji izolacji żył
·
Badanie
dopuszczalnej tłumienności linii
·
Badanie
odporności na sygnały zakłócające
Pomiar dopuszczalnej rezystancji pętli
Układ pomiarowy
W celu realizacji pomiaru została zestawiona dwutorowa linia pomiarowa, której każdy z torów składał się z dwóch odcinków skrętki kablowej o średnicy żył 0,5 mm i długości 1 km oraz dwóch rezystorów dekadowych. Rezystory te zostały włączone pomiędzy odcinki kabla dając możliwość regulacji rezystancji torów. Zastosowanie takiego rozwiązania miało na celu zminimalizowanie wpływu ewentualnego niedopasowania linii testowych do wejść liniowych urządzeń HDSL Następnie po obu końcach linii testowych zostały podłączone urządzenia HDSL NTU i LTU. Od strony interfejsu G.703 urządzenia LTU został podłączony analizator stopy błędów a na urządzeniu NTU została wykonana fizyczna pętla.
Poglądowy
schemat układu pomiarowego do wyznaczania dopuszczalnej rezystancji pętli. A)
faza wyznaczania maksymalnej rezystancji linii testowej, B) faza pomiaru pętli.
Przebieg pomiaru
Pomiar
został rozpoczęty od zerowych nastawów na rezystorach dekadowych Następnie
stopniowo była zwiększana rezystancja linii pomiarowej przy jednoczesnej
obserwacji poziomu stopy błędów na analizatorze. W chwili wystąpienia błędów
transmisyjnych został określony próg maksymalnej rezystancji, przy której w 15
minutowym teście błędy nie występowały. Następnie zostały odłączone urządzenia
HDSL a na jednym z końców torów wykonane pętle. Kolejnym etapem była realizacja
pomiaru rezystancji linii testowej tradycyjną metodą stałoprądową przy użyciu
analizatora pętli abonenckiej. Pomiary zostały wykonane dwukrotnie tak dla
urządzeń pracujących z kodem 2B1Q jak i CAP-64.
Dla
sprawdzenia jaki wpływ na dokładność pomiaru może mieć ewentualne
niedopasowanie impedancji linii testowej do wejść urządzeń HDSL pomiary zostały
wykonane ponownie przy zastosowaniu odcinków skrętki o długości 500m a
następnie z zastosowaniem jednometrowych kabli połączeniowych.
Analiza wyników i wnioski
Rodzaj
kodu
|
Maksymalne
wartości rezystancji linii testowej
|
|||||||
Dla
odcinków skrętki 1 km
|
Dla
odcinków skrętki 500 m
|
Dla 1m
kabli połączeniowych
|
||||||
2B1Q
|
893 ohm
|
852 ohm
|
824 ohm
|
|||||
CAP-64
|
1096 ohm
|
1035 ohm
|
1003 ohm
|
|||||
Zestawienie wyników pomiaru dopuszczalnej rezystancji
toru.
Zanotowane wyniki wskazują, że wpływ ewentualnego
niedopasowania impedancji linii testowej do wejść urządzeń HDSL jest relatywnie
niewielki ponadto pokrywają się one z wartościami zmierzonymi na liniach
pracujących w rzeczywistej sieci. Należy przy tym pamiętać, iż nie można
wartości rezystancji pętli w żaden sposób przekładać na zasięg pracy urządzeń
HDSL. Porównując maksymalne wartości rezystancji toru testowego dla obu rodzajów modulacji liniowej należy
zauważyć, iż różnią się one o ok. 200 na korzyść kodu CAP. Przekładając
uzyskane wyniki na wnioski o charakterze praktycznym uważam, że w zależności od
rodzaju modulacji linowej uwzględniając również ok. 10% rezerwy na zmiany
oporności linii związane z jej starzeniem się oraz wahaniami temperatury można
przyjąć, iż rezystancja toru mierzona w pętli nie powinna przekraczać 1kdla
CAP-64 i 800 dla 2B1Q.
Pomiar dopuszczalnej rezystancji izolacji żył.
Układ pomiarowy
W celu realizacji pomiaru została zestawiona dwutorowa linia pomiarowa, której każdy z torów składał się z dwóch odcinków skrętki kablowej o średnicy żył 0,5 mm i długości 500m. W pierwszej fazie w celu zasymulowania spadku rezystancji izolacji między żyłami został pomiędzy nie w jednym z torów HDSL włączony rezystor dekadowy. W drugim teście rezystor dekadowy został włączony pomiędzy jedną z żył toru a uziemienie i miał on na celu określenie dopuszczalnego spadku izolacji jednej z żył względem potencjału ziemi. W obu przypadkach procedura pomiarowa była podobna. Do obu końcy linii testowych zostały podłączone urządzenia HDSL NTU i LTU. Od strony interfejsu G.703 urządzenia LTU został podłączony analizator stopy błędów a na urządzeniu NTU została wykonana fizyczna pętla. Zastosowanie pomiędzy urządzeniami HDSL linii testowej o długości 1 km miało na celu zasymulowanie warunków pomiaru zbliżonych do tych jakie występują w rzeczywistej sieci.
Poglądowy schemat układu pomiarowego do wyznaczania
dopuszczalnych izolacji żył. A) faza pomiaru rezystancji pomiędzy żyłami, B)
faza pomiaru rezystancji żyły względem
potencjału ziemi.
Przebieg pomiaru
Pomiar
w obu przypadkach przebiegał podobnie wstępnie została ustawiona maksymalna
możliwa wartość rezystancji opornika dekadowego. Następnie stopniowo była ona
zmniejszana przy jednoczesnej obserwacji poziomu stopy błędów na analizatorze.
W chwili wystąpienia błędów transmisyjnych został określony próg (odczytane nastawy
na rezystorze dekadowym) minimalnej dopuszczalnej rezystancji izolacji, przy
której w 15 minutowym teście błędy nie występowały. Pomiary zostały wykonane
dwukrotnie tak dla urządzeń pracujących z kodem 2B1Q jak i CAP-64.
Analiza wyników i wnioski
W poniższej tabeli zostały przedstawione uzyskane
wyniki pomiarów dopuszczalnej minimalnej rezystancji izolacji żył.
Rodzaj
kodu
|
Minimalne
wartości rezystancji izolacji
|
|
Między
żyłami
|
Względem
potencjału ziemi
|
|
2B1Q
|
424 k ohm
|
398 k ohm
|
CAP-64
|
453 k ohm
|
435 k ohm
|
Zestawienie wyników pomiaru dopuszczalnej rezystancji
toru.
Zanotowane wyniki pomiarów wskazują, że w krytycznych
warunkach linie HDSL pracujące tak z modulacją CAP-64 jak i też 2B1Q są w
stanie tolerować okresowe pogorszenie się jakości izolacji żył nawet do dość
niewielkich wartości rezystancji. Należy jednak zwrócić uwagę na fakt, że w
wykonywanym teście połączenie tak między żyłami jak i względem potencjału ziemi
miało charakter stałej w czasie rezystancji w środowisku pozbawionym zakłóceń a
ponadto występowało niejako punktowo. W rzeczywistości dokładnie takie
połączenia są spotykane niezwykle rzadko. Najczęściej występują one na dłuższym
odcinku linii co powoduje silne zmiany parametrów falowych toru, zwiększa wpływ
sygnałów mogących zakłócać transmisję oraz często zmienia się w czasie wartość
ich rezystancji. Przygotowując materiały do niniejszej pracy oprócz opisanych
doświadczeń prowadziłem także obserwacje zachowania się łączy HDSL w
rzeczywistej sieci tak w fazie ich uruchamiania jak i też eksploatacji. W
kontekście zdobytych tą drogą spostrzeżeń oceniam uzyskane wyniki za wiarygodne
nie mniej łącze cyfrowe uruchomione na linii o takich wartościach rezystancji
izolacji w testach długofalowych wykazuje jednak błędy. Dopiero poprawa
skuteczności izolacji do wartości powyżej 1M przynosiła w praktyce
zadowalające rezultaty. Reasumując powyższe wnioski z przeprowadzonego testu
oraz doświadczeń i spostrzeżeń z praktyki uruchamiania wielu łączy HDSL uważam,
że minimalna wartość rezystancji izolacji tak między żyłami toru jak również
względem potencjału ziemi nigdy nie powinna być mniejsza niż 1Mohm
Pomiar dopuszczalnej tłumienności linii
Układ pomiarowy
Z
punktu widzenia praktycznego wykorzystania wniosków płynących z prowadzonych
doświadczeń uznałem za bardzo ważne takie konstruowanie linii testowych aby w
jak największym stopniu były one zbliżone do torów rzeczywistych. Mając
powyższe na uwadze do przeprowadzenia pomiarów dopuszczanej tłumienności torów
HDSL przygotowałem dwie dwutorowe linie testowe. Jedna (oznaczona jako 1.)
składała się z kolejno łączonych ze sobą (za pomocą typowych złączy) 500m
krążków przewodu telekomunikacyjnego o średnicy żył 0,5 mm. Druga (oznaczona
jako 2.) została zestawiona w nowo wybudowanej rzeczywistej sieci dostępowej
łączącej ze sobą dwa oddalone obiekty. Składała się ona z odcinka kabla
długości 100m symulującego okablowanie stacyjne łączące LTU poprzez ochronniki
z kablem magistralnym długości 1,5 km, dalej z kabla rozdzielczego długości 1
km i wreszcie z odcinka kabla odpowiadającego sieci instalacyjnej. Średnica żył
kabli wynosiła 0,5 mm. Regulacja tłumienia w obu przypadkach odbywała się za
pomocą włączania pomiędzy NTU a linię testową odcinków kabla o różnej długości.
Następnie do obu końców linii testowych zostały podłączone urządzenia HDSL NTU
i LTU. Od strony interfejsu G.703 urządzenia LTU został podłączony analizator
stopy błędów a na urządzeniu NTU została wykonana fizyczna pętla.
Poglądowy
schemat układu pomiarowego do wyznaczania dopuszczalnej tłumienności łącza. A)
układ pomiarowy z linią testową nr 2 opartą o rzeczywistą sieć kablową B) faza
pomiaru uzyskanej maksymalnej tłumienności linii.
Przebieg pomiaru
Proces
pomiaru w obu przypadkach przebiegał podobnie. Początkowa długość obu linii
testowych została ustalona na 2,6 km. Następnie stopniowo była ona zmniejszana
poprzez dokładanie kolejnych odcinków kabla o różnej długości przy jednoczesnej
obserwacji poziomu stopy błędów na analizatorze. W chwili wystąpienia błędów
transmisyjnych został określony próg maksymalnej dopuszczalnej tłumienności
toru, przy której w 15 minutowym teście błędy transmisyjne nie występowały.
Wówczas urządzenia HDSL zostały odłączone od linii a jej tłumienie zmierzone
przy użyciu generatora wysyłającego sygnał sinusoidalny o poziomie 0dBm i
miernika selektywnego metodą punktową w zakresie częstotliwości od 1 do 700kHz.
Testy zostały wykonane dwukrotnie tak dla urządzeń pracujących z kodem 2B1Q jak
i CAP64 na obu liniach testowych.
Analiza wyników i wnioski
W poniższej tabeli zostały zamieszczone wyniki
pomiarów dopuszczalnej tłumienności uzyskane dla każdego z przeprowadzonych
testów przy wybranych częstotliwościach. Na podstawie uzyskanych wyników został
sporządzony wykres obrazujący graficznie rozkład tłumienia (Rys.44).
Częstotliwość [kHz]
|
Maksymalne tłumienie toru [dBm]
|
|||
2B1Q
|
CAP-64
|
|||
linia nr. 1
|
linia nr.2
|
linia nr. 1
|
Linia nr.2
|
|
1
|
3,1
|
2,3
|
4,8
|
4,3
|
5
|
4,5
|
3,8
|
11,3
|
7,1
|
10
|
7,7
|
6,1
|
13,0
|
11,9
|
15
|
10,8
|
9,3
|
17,3
|
15,1
|
20
|
14,4
|
11,3
|
20,2
|
17,4
|
30
|
16,8
|
13,8
|
22,7
|
21,7
|
40
|
18,9
|
16,1
|
25,2
|
22,5
|
50
|
21,0
|
17,9
|
26,3
|
23,9
|
60
|
21,9
|
18,9
|
27,4
|
25,0
|
70
|
22,8
|
19,8
|
28,1
|
26,0
|
80
|
23,4
|
20,2
|
29,2
|
26,9
|
90
|
24,3
|
21,0
|
30,6
|
27,7
|
100
|
25,5
|
22,1
|
32,8
|
28,5
|
120
|
27,3
|
23,5
|
34,6
|
29,9
|
150
|
28,8
|
24,7
|
37,8
|
32,3
|
170
|
31,1
|
26,1
|
39,2
|
33,7
|
200
|
32,7
|
27,9
|
42,8
|
36,3
|
250
|
35,7
|
30,5
|
47,2
|
39,9
|
300
|
39,3
|
33,9
|
50,8
|
43,2
|
350
|
42,3
|
36,2
|
54,7
|
47,4
|
400
|
45,6
|
39,1
|
58,7
|
49,1
|
450
|
48,9
|
42,1
|
61,9
|
52,6
|
500
|
51,6
|
44,4
|
66,3
|
58,1
|
700
|
56,7
|
49,9
|
68,4
|
63,5
|
Zestawienie wyników pomiaru maksymalnej tłumienności
torów HDSL.
Charakterystyki tłumienia linii testowych.
Analizując uzyskane wyniki łatwo zauważyć, że dla
urządzeń HDSL z modulacją 2B1Q
maksymalne tolerowane tłumienie linii testowych było mniejsze niż dla
CAP-64. Z całą pewnością wynika to z zajmowanego pasma częstotliwości przez
poszczególne modulacje. Przypomnieć w tym miejscu należy, że widmo sygnału 2B1Q
dla dwutorowej konfiguracji linii jest przenoszącą największą energię rozciąga
się od 0 do niemal 300 kHz. Dla modulacji CAP-64 mieści się ono w zakresie od
ok. 21 do 255 kHz. Świadczy to o większej skuteczności kodu liniowego CAP-64.
Drugim łatwo dostrzegalnym wnioskiem jest fakt, że
tak dla 2B1Q jak i CAP-64 wartości dopuszczalnego tłumienia uzyskane podczas
testów wykorzystujących linię nr.1 były większe. Podkreślić należy, że
wspomniana linia testowa była odizolowana od wpływu zewnętrznych sygnałów a
pomiary zostały wykonane w temperaturze 20°C. Linia 2 była odzwierciedleniem rzeczywistego toru
transmisyjnego spełniającego podstawowe wymagania tak w zakresie rezystancji
pętli jak i izolacji żył. Ponadto przed jej zastosowaniem zostały sprawdzone
poziomy ewentualnych zakłóceń oraz przesłuchów a uzyskane wyniki były rzędu -90
do -100 dB. Prowadzi to do wniosku, że najbardziej istotny wpływ na uzyskane
rezultaty mogła mieć dużo niższa temperatura otoczenia linii, zastosowanie w
niej ochronnika oraz to, że mimo tej samej średnicy żyły na całej długości
linii składała się ona z trzech różnych rodzajów kabla. Reasumując powyższe
spostrzeżenia należy zwrócić uwagę na to, że w rzeczywistej sieci
telekomunikacyjnej tory o tej samej długości i identycznej średnicy żył mogą
przyjmować różne wartości tłumienia, które dodatkowo silnie zależy od warunków
zewnętrznych otoczenia linii.
Jako podsumowanie wniosków z przeprowadzonego
doświadczenia warto jeszcze przeanalizować uzyskane zasięgi transmisji, gdyż
jak wiadomo producenci urządzeń bardzo chętnie podają właśnie ten parametr.
Modulacja
|
Rodzaj linii
|
Uzyskany zasięg (km)
|
2B1Q
|
Linia 1
|
3,0
|
Linia 2
|
2,6
|
|
CAP-64
|
Linia 1
|
4,0
|
Linia 2
|
3,4
|
Zestawienie
uzyskanych zasięgów linii testowych.
Nie zagłębiając się w drobiazgową analizę danych
podawanych przez poszczególnych producentów urządzeń HDSL można powiedzieć, że
w porównaniu z powyżej zamieszczonymi wynikami na ogół podają oni dane nieco
wyidealizowane.
Przenosząc wnioski z
przeprowadzonych testu na grunt praktyczny wskazując tym samym kryterium doboru
linii przyjąłem, że dla częstotliwości 150 kHz, która jest bliska
częstotliwości odpowiadającej połowie pasma dla obu modulacji maksymalne
tłumienie toru nie powinno przekraczać odpowiednio:
§
25 dBm dla 2B1Q
§
32 dBm dla CAP-64
Jak dowiodły doświadczenia nie jest oczywiście
wykluczone to, że uda się uruchomić linię cyfrową HDSL stosując tor o wyższym
tłumieniu. Uważam jednak, że lepiej jest przyjąć kryteria początkowe bardziej
rygorystyczne, gdyż pozostawia to pewien margines uwzględniający między innymi
wpływ temperatury otoczenia, rodzaju kabli czy wreszcie tak zwanego starzenia
się sieci.
Badanie odporności na zakłócenia
Układ pomiarowy
W celu
realizacji pomiaru została zestawiona dwutorowa linia pomiarowa, której każdy z
torów składał się z dwóch odcinków skrętki kablowej o średnicy żył 0,5 mm i
długości 0,5km. W jeden z torów został włączony 135/135/75 trójnik o
tłumieniu przejścia 6 dBm umożliwiający wprowadzenie do linii sygnałów
zakłócających. W drugi z torów został włączony 135 tłumik o wartości 6 dBm w
celu wyeliminowania wpływu asymetrii torów. Następnie po obu końcach linii
testowych zostały podłączone urządzenia HDSL NTU i LTU. Od strony interfejsu
G.703 urządzenia LTU został podłączony analizator stopy błędów a na urządzeniu
NTU została wykonana fizyczna pętla. Do trzeciego 75 wejścia trójnika został
podłączony generator doprowadzający sygnały zakłócające.
Poglądowy schemat układu testowego do badania wpływu
zakłóceń na linie HDSL. A) faza
określania dopuszczalnego poziomu. B) faza pomiaru wartości poziomu zakłóceń.
Przebieg pomiaru
Przed przystąpieniem do realizacji badań dokonałem
obserwacji widm szumów jakich może dostarczyć generator i na podstawie
wcześniej przeprowadzonych analiz sygnałów występujących w rzeczywistych
sieciach dostępowych wybrałem te, które najlepiej im odpowiadają. Dodatkowo
postanowiłem zbadać na jaką konkretną częstotliwość są najbardziej wrażliwe
urządzenia HDSL dla obu rodzajów modulacji. Kształty sygnałów testowych zostały pokazane na
oscylogramach w dalszej części opisu (nie
posiadają one skali, gdyż w tym miejscu jest to nieistotne a wartość mocy dla
poszczególnych testów została zamieszczona w tabeli). Pomiary były
realizowane kolejno dla poszczególnych sygnałów i dla obu testowanych HDSL-i
2B1Q i CAP-64. Każdy test rozpoczynał się od ustawienia generatora na zerową
wartość amplitudy. Następnie stopniowo była ona zwiększana przy jednoczesnej
obserwacji poziomu stopy błędów na analizatorze. W chwili wystąpienia błędów
transmisyjnych został określony próg maksymalnego poziomu sygnału zakłócającego
w obecności którego w 15 minutowym teście nie występowały błędy transmisyjne.
Następnie zostały odłączone urządzenia HDSL by z jednej strony linii testowej
podłączyć obciążenie 135 a z drugiej dokonać pomiaru poziomu sygnału
zakłócającego metodą szerokopasmową. Poszukiwanie sygnałów na, które są
najbardziej wrażliwe urządzenia HDSL przebiegało analogicznie z tym, że dla
każdego zwiększenia amplitudy sygnału było przemiatane pasmo od 0 do 300 kHz
dzięki czemu było możliwe ustalenie konkretnej częstotliwości najbardziej
niekorzystnie wpływającej na stabilność łącza.
Kształty widm wybranych sygnałów zakłócających.
Widmo sygnału o częstotliwości 2 kHz generowanego z dewiacją 1 kHz. Sygnał odwzorowuje zakłócenia pochodzące od modemu analogowego.
Widmo szumu białego generowanego w paśmie od 2Hz do 2kHz. Sygnał odwzorowuje zakłócenia pochodzące od rozmowy telefonicznej.
Widmo szumu białego generowanego w paśmie od 0kHz do 40kHz. Sygnał odwzorowuje zakłócenia pochodzące od łączy ISDN i PCM-4.
Widmo szumu białego generowanego w paśmie od 20kHz do 200kHz. Sygnał odwzorowuje zakłócenia pochodzące od innych łączy HDSL-i
Pojedynczy prążek zakłócający pasmo pracy HDSL-CAP64 (częstotliwość 105 kHz).
Pojedynczy prążek zakłócający pasmo pracy HDSL-2B1Q (częstotliwość 170 kHz).
Analiza pomiarów i wnioski
Poniżej przedstawione jest zestawienie wyników
pomiarów poziomów poszczególnych sygnałów zakłócających dla każdego z HDSL-i.
Rodzaj
sygnału
|
CAP-64
|
2B1Q
|
25 - 100
Hz
|
-42 dBm
|
-55 dBm
|
2 kHz z
dew. 1 kHz
|
-45 dBm
|
-53 dBm
|
White. 2
Hz - 2 kHz
|
-42 dBm
|
-42 dBm
|
White. 2
kHz - 20 kHz
|
-40 dBm
|
-45 dBm
|
White. 20
kHz - 200 kHz
|
-37 dBm
|
-47 dBm
|
Pojedynczy
prążek
|
105 kHz/
-37 dBm
|
170 kHz/
-29 dBm
|
Zestawienie wyników badań dopuszczalnych zakłóceń w
łączach HDSL.
Obrazuje ona graniczne dopuszczalne poziomy zakłóceń,
przy których urządzenia HDSL pracują jeszcze poprawnie.
Uzyskane
wyniki są dużo korzystniejsze jak widać dla kodu CAP. Zgodnie z oczekiwaniami
znacznie silniej zakłócenia oddziaływają na kod 2B1Q szczególnie te o niskiej
częstotliwości. Wynika to z zajmowanego przez ten kod pasma częstotliwości
pracy od 0 do 292 kHz, natomiast początek pasma kodu CAP-64 przypada dopiero na
częstotliwość 21 kHz. Szczególnie wyraźnie jest także widoczna odporność
transmisji z modulacją CAP w zakresie pasma roboczego, w którym toleruje on
sygnał zakłócający aż o 10 dBm większy niż modulacja 2B1Q.
W wyniku przeprowadzonych doświadczeń udało się
ustalić jaka częstotliwość sygnału zakłócającego jest najbardziej niekorzystna
dla danego kodu. Są to jak widać w tabeli częstotliwości nieco oddalone od
środka zajmowanego pasma. Warto jednak zwrócić uwagę na to, że jest to jedyny
pomiar, w którym modulacja 2B1Q wykazywała leprze parametry niż CAP. Zakłócenie
pojedynczym sygnałem występuje dość rzadko w rzeczywistych sieciach
telekomunikacyjnych jednak może się zdarzyć a szczególnie w bliskości
nadajników radiodyfuzyjnych emitujących sygnały na falach długich oraz w
otoczeniu przetwornic impulsowych generujących niekiedy całe widmo różnych
częstotliwości harmonicznych także w granicach pasma rzędu 100 - 200 kHz. Jak
wiadomo przetwornice impulsowe są często stosowane do zasilania węzłów
teleinformatycznych, w otoczeniu których wielokrotnie pracują urządzenia HDSL.
Przenosząc uzyskane wyniki
na płaszczyznę ich praktycznego wykorzystania trzeba powiedzieć, że urządzenia
HDSL mogą poprawnie działać w otoczeniu sygnałów zakłócających, których poziom
w torze transmisyjnym mierzony u ich wrót wejściowych nie może przekraczać
wartości rzędu -55dBm dla 2B1Q i -50dBm
dla CAP-64. Oczywiście jest to wartość nieco zaniżona w porównaniu z uzyskanymi
wynikami jednak stwarza margines bezpieczeństwa tym bardziej konieczny do
uwzględnienia w warunkach rzeczywistej sieci.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz